Wskazówki dla skautmistrzów
„Trzeba działać raczej na poszczególne jednostki, niż na cały zespół zbiorowo”
„Zadaniem drużynowego i to zadaniem bardzo interesującym jest poznać do głębi każdego chłopca, a później to co dobre w nim uchwycić i rozdmuchać aż do wyparcia zła.”
Cechy chłopca:
-
humor
-
odwaga
-
pewność siebie
-
bystrość
-
żądza wrażeń
-
uległość
-
wierność
„Zabawa, bójka i jedzenie! Oto trzy nieodłączne składniki chłopięcego świata. (…) Te chłopcy najbardziej poważają, a nie mają one najmniejszego związku z nauczycielami czy podręcznikami.”
„Chłopiec nie jest molem książkowym, ani też filozofem, nie jest także pacyfistą, ani wyznawcą zasady: bezpieczeństwo przede wszystkim i nie cierpi siedzenia.”
„Jest chłopcem wypełnionym aż po brzegi wesołością, i chęcią bójki, głodem, psotą, krzykliwością, zmysłem obserwacji i żądzą wrażeń. Jeżeli nie jest taki jest nienormalny.”
„Czyż nie jest prawdą historyczną, ze Edisona, późniejszego odkrywcy tysiąca wynalazków, nauczyciel szkolny odesłał do domu z notatką: za głupi, by go w ogóle można czegoś nauczyć? Czyż nie jest prawdą, że zarówno Newton jak i Darwin, twórcy metody naukowej, byli uważani przez swoich nauczycieli za zakute łby?”
„A czyż to nie dowodzi, że nasze obecne metody wychowawcze zawodzą, jeśli chodzi o rozwój wrodzonych zdolności chłopców?”
„Pewien człowiek, który codziennie przechodził tą samą, brudna uliczką, ujrzał raz małego chłopca z odrażającą, brzydką twarzą i niedorozwiniętymi kończynami, bawiącego się w rynsztoku skórką od banana. Człowiek skinął na niego – ale chłopiec uciekł przerażony. Następnego dnia skinął znowu. Chłopiec uznał, że nie ma się czego bać i splunął w jego kierunku. Dnia następnego małe stworzenie tylko się przyglądało, a jeszcze następnego wykrzyknęło: „Hi!”, gdy człowiek nadchodził. Z czasem chłopiec zaczął się uśmiechać na pozdrowienie, na które teraz oczekiwał. W końcu zwycięstwo było zupełne, gdy drobna figura czekała na rogu ulicy i chwyciła palec człowieka w małą, drobną garstkę. Była to zwykła szara uliczka, a stała się jednym z najjaśniejszych miejsc.”
„Skauting stwarza sposobność dla inicjatywy, samokontroli, ufności we własne siły, samoopanowania i kierowania sobą”
-
Cel skautingu jest zupełnie prosty.
-
Drużynowy wyrabia w chłopcu ambicję i chęć do nauki, dostarczając mu zajęć, które go pociągają i które wykonuje tak długo, aż dzięki doświadczeniu, zacznie je robić dobrze.
-
Drużynowy działa poprzez zastępowych.
„Jeżeli w czasie wojny żołnierz jest na patrolu i chce zdobyć wiadomości o ruchach nieprzyjaciela, to najczęściej zdobędzie je nasłuchując. Podobnie, gdy drużynowy nie może zorientować się w skłonnościach i charakterze swoich chłopców, może dużo osiągnąć, jeśli będzie miał uszy otwarte.”
„Życie na powietrzu jest najlepszą szkołą obserwacji i zrozumienia dziwów cudownego świata. Ukazuje ono duszom piękno, które leży na każdym kroku. Objawia małym mieszczuchom, że nad kominami są gwiazdy i że chmury o zachodzie słońca lśnią piękniej, niż strop sali kinowej.”
„Skauting jest środkiem, dzięki któremu najgorszy łobuz może się wznieść do wysokiego poziomu myśli i do wiary w Boga”
„Nie tyle chodzi o to, abyśmy osiągnęli nasze najwyższe ideały, lecz o to, aby były one naprawdę wysokie.”
Skauting dla chłopców
RYCERSKOŚĆ. „W dawnych czasach skautami [Polski] byli rycerze, którzy kierowali się regułami bardzo podobnymi do dzisiejszego prawa skautowego. Jesteśmy ich potomkami i winniśmy zachować ich dobre imię, i kroczyć ich śladami.Uważali oni, że honor jest rzeczą najświętszą; nigdy by nie popełnili rzeczy niehonorowej, jak np. kłamstwo lub kradzież: raczej ponieśliby śmierć. Zawsze gotowi byli umrzeć dla króla, [Boga] i honoru. Tysiące ich poszło do Ziemi Świętej, aby przed mahometańskimi Turkami ratować religię chrześcijańską.
Każdemu rycerzowi towarzyszył mały oddział złożony z giermka i kilku zbrojnych, tak samo jak nasz zastęp składa się z [czołowego] i 4 lub 5 skautów.
Patrol był z rycerzem we wszelkiej złej i dobrej okazji i wszyscy kierowali się tą samą maksymą co ich dowódca:Honor był dla nich świętością,
byli lojalni względem Boga, króla i kraju,
byli szczególnie dworni, uprzejmi i usłużni dla każdej kobiety, dziecka i ludzi słabych,
nieśli pomoc każdemu,
rozdawali pieniądze i żywność każdemu, kto potrzebował i w tym celu oszczędzali swoje majątki,
uczyli się władać bronią, aby móc bronić swej religii i kraju przed wrogiem,
utrzymywali się w sile, zdrowiu i ruchliwości, żeby mogli czynić to wszystko dobrze.”
Franciszek Podlacha HR
Obóz… i wszystko jasne. Las, przygoda, wyzwanie. Dla chłopaków z zastępów pewnie jakaś chwila wytchnienia, zrobienia czegoś innego, sprawdzenia się. Dla szefa? Dla mnie? Obóz to myśl o odpowiedzialności, pedagogice, logistyce…Również o zaparciu się samego siebie. Rany, znowu nie chce mi się jechać. Zawsze przed obozem wpadałem w dość dziwną sinusoidę nastrojów: dzisiaj myśłę, o misji jaką mam do spełnienia, jutro o tym, że znowu jest coś „niedopięte”.
Jest jedno, szczególnie mocne wspomnienie, z ostatniego obozu jaki organizowałem. Byłem szefem PuSZczy, która liczyła wówczas 12 zastępów. Obóz odbywał się w miejscowości Ateny na pojezierzu Augustowskim. Początkowo na obóz jechało 8 zastępów, jednak na 2 dni przed wyjazdem ich liczba skurczyła się do 5. Dołek. Czy jest sens robić obóz dla tych chłopaków? Przecież ten czas mogę wykorzystać inaczej. Silna pokusa odwołania wyjazdu „ze względu na małą liczbę uczestników”. 
